Prolog

Ma 17 lat i świetlną siatkarską przyszłość przed sobą ,jeszcze rok temu każdy tak mówił a teraz? Teraz mam 18 lat i kompletnie nie wiem co dalej z moim życiem. Pod czas jednego z meczy nabawiłam się kontuzji dłoni do tego wyszło ,że mam nie dokrwistość to całkowicie skreśliło moje marzenia, tak już nie mogę grać zawodowo, od czasu do czasu mogę sobie na to pozwolić ale to nie to samo , od roku unikam mikasy jak ognia w ogóle siatkarskich boisk… Ja wierna fanka siatkówki mogę ich wspierać tylko przed telewizorem, pójście na mecz przywołuje wspomnienia …. By zapomnieć zaczęłam ostro imprezować, prawie nie było mnie w domu, ale tylko to pozwalało mi zapomnieć ,moi rodzice nie wytrzymali tego już, dali mi ultimatum przestanę albo mam się wyprowadzić, ja zwykle po ludzku to olałam chodź zdawałam sobie sprawę ,że oni dłużej tego nie wytrzymają… I tak się stało, pewnego dnia kazali mi się wynosić, dostałam tylko kluczę od babcinego mieszkania ,które znajdowało się w Bełchatowie a dalej kazali mi sobie jakoś radzić … Zabolało cholernie ,zabolało, niby ojciec zobowiązał się dawać mi na jedzenie i jakbym się zdecydowała płacić za studia, ale i tak cholernie zabolało, czy oni nie zrozumieją ,że poza siatkówką nie ma nic ważniejszego, że tylko te imprezy i alkohol dawała mi zapomnieć ? Nie jedna osoba w mojej sytuacji by się pewnie cieszyła , ma 18 lat własne mieszkanie, ojciec będzie jej dawał kasę… Ale nie dla mnie ,chyba potrzebowałam takiego radykalnego wstrząsu by zrozumieć ,że niszczę sobie życie , tylko co dalej…  Co dalej z moim życiem ? Co ja będę tam robić? Żyć mam za co ale też chciała by zacząć na własny rachunek… Mam tydzień na spakowanie się i przewiezienie moich rzeczy do Bełchatowa , po prostu cudownie…. Nie mam pomysłu na życie...Siatkówka zajmowała mi tyle czasu ,że nie miałam już go na coś innego, a teraz zostałam z niczym… 





Mamy już prolog mam nadzieję ,że się podoba :P Zachęcam do komentowania :) Miłego czytania Lolkaa